زیبایی

نسبت ما با زیبایی و نوع نگاه ما به زیباییست که میزان انسان شدن ما را نمایان می سازد.ای تلخ روزگار؛ ما در زشت ترین روزگار تاریخ انسانی خویش از زییایی همه زییایی های هستی با چشمانی که سخت بیمار شده اند جز زشتی نمی بینیم. در این بیماری که بیش از همه در جوامع بسته و ایزوله نمایان می شود ؛می بینم که این روزها ، یکی از زیبا ترین و زیبا آفرین فرهنگهای تاریخ، آرام آرام در این بیماری می میرید .بیماریی که سخت چشمش را بیمار کرده است ، این دهان روح را؛ و روحی بیمار معلول آن خواهد بود.روحی که دیدن زیبایی را فراموش کرد آفرینشش را نیز از یاد خواهد برد.آنچه این روزها به صورتهای مختلف جاری شده است در جامعه ما محصولات این بیماری است دردا که تازه در ابتدایی ترین مراحل این دوران زشت آفرینی هستیم.